Lure was een heel leuk, lief en verlegen meisje van 9. Ze speelde graag buiten met haar vriendjes en vriendinnetjes.
De vriendinnetjes waren tikkertje aan het spelen in de sneeuw en de moeder van één van naar de spelende kinderen kwam naar ze toe. Haar naam was Yvette. Yvette hield veel van toneel en ze vertelde dat ze een zaaltje had ingericht voor iedereen die het leuk vond om wat te laten zien op het podium. Of dat nou muziek, dans, toneel was of iets anders, iedereen was welkom. Ze vroeg aan de kinderen om allemaal wat voor te bereiden voor die avond. Ze konden hun ouders mee nemen naar de voorstelling.
Lure ging naar huis en dacht er over na. Haar moeder zag dat ze ergens mee zat en vroeg wat er aan de hand was. Lure vertelde over het zaaltje en zei dat ze heel bang was om op het podium te gaan staan voor zoveel mensen. Lure’s moeder knuffelde haar en zei dat ze dat niet hoefde te doen als ze er geen zin in had. Toch wilde Lure haar best doen en ze begon te oefenen met een liedje.
Die avond gingen ze met z’n allen naar het zaaltje. Daar zaten al veel mensen uit de buurt. Eén voor één kondigde Yvette de kinderen aan. De één speelde een goochelaar en deed een gekke goocheltruc, de ander speelde een zigeuner en speelde gitaar. Jet speelde een balletdanseres en een ander kind speelde een pantomimespeler. Iedereen klapte, juichte en had plezier.
Bijna iedereen was geweest. En als laatste kondigde Yvette Lure aan. Iedereen klapte. Lure liep langzaam naar voren en stapte op het podium. Ze keek weifelend de zaal in. In plaats van te gaan zingen begon ze te hakkelen en ze zei: “Ik moet jullie vertellen dat ik bang ben. Ik vind het heel eng om hier te staan”. Ze kreeg tranen in haar ogen.
Yvette stond toen op, liep naar het podium en omhelsde Lure. Ze zei bemoedigend: “Oh wat fantastisch, je hebt het zo goed gedaan!” Yvette keek ontroerd naar Lure en zei: “Het is heel gemakkelijk om iemand anders te spelen, maar het is heel moeilijk om jezelf te spelen. En dat heb jij net gedaan.”
Iedereen in de zaal klapte voor haar en had tranen in z’n ogen.
Lure was opgelucht en blij. Ze voelde zich gewaardeerd en veilig bij deze mensen die zo belangrijk voor haar waren….
- Uit: Kerstfeest met Lure -